Ik houd niet van honden. Dat wil zeggen, niet van het stinkende, kwijlende en opdringerige soort. Voorheen aaide ik bij wijze van goed fatsoen zo’n beest vaak over de kop (waarom ik dat deed weet niemand). Waarna je dan direct je handen moest wassen, anders stonken ze naar, jawel, hond.
Vorig jaar had ik een boekpresentatie bij iemand thuis. Zodra de voordeur werd opengedaan, rook ik het. Hond. En niet zo’n klein beetje ook. Hoe is het mogelijk dat een hond zo’n scherpe lucht kan produceren, dacht ik nog. Bleek, toen ik de woonkamer binnenstapte, dat er niet een maar vijf honden huisden. Vijf keer hondengeur. Ik moest een paar keer goed slikken om niet te kokhalzen.
Nu is het niet zo dat elke hond zo’n typische hondengeur met zich meedraagt. Ik ben geen hondenkenner maar het zal vast iets te maken hebben met de grootte van de hond, het soort of de voeding.
Zo hadden wij vroeger thuis een niet ruikende hond, Youri. Youri was een kruising tussen een boerenfox en een bastaard. Geen duf hondje maar een stoer beest. Zo snel als een haas en ze bleek een echte speelkameraad. Zo gingen mijn vriendinnen en ik vaak verstoppertje spelen in huis. Youri deed mee. Zij wachtte met een van ons achter de deur als de anderen zich verstopten. Zodra de deur werd opengedaan, rende ze als een dolle speurneus blaffend door het huis. Ze zocht achter gordijnen, in kasten, onder bedden en zelfs de zolder werd niet overgeslagen. Op een gegeven moment kende ze alle plekken en moesten wij ons best doen nieuwe te verzinnen. Zo hebben we heel wat uren samen gespeeld.
Jarenlang hebben wij plezier gehad van Youri. Ik denk nog regelmatig terug aan de wandelingen langs het strand, in het bos, aan de momenten dat we samen voor de houtkachel lagen op een koude winterdag. Aan dat ze ’s avonds, als mijn ouders niet thuis waren, stiekem bij mij onder het dekbed kroop en aan het voeteneinde ging liggen. Dit maatje, deze lieve hond, zorgde ervoor dat mijn kinder- en pubertijd minder eenzaam was.
En op een dag werd ze ziek. Acute verlamming aan haar achterpoten. Er was niets meer aan te doen. Ze was op dat moment bij mijn broer en zijn gezin in huis. Mijn ouders verbleven ergens op een camping in Nederland, ik woonde niet meer thuis. Youri werd door mijn ouders opgehaald en verbleef de laatste dagen van haar leven op de camping. Ik reed samen met een vriendin naar de camping en nam met pijn in mijn hart afscheid van mijn kleine grote vriend.
Of ik toch van honden houd? Ik weet het niet zo goed. Ik hield in ieder geval van Youri. Met heel mijn hart.
